شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
