موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سه‌شنبه شب قم شروع شد
احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود
هرکس میان صحن حرم راه می‌رود
بى‌سر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت
چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت
