غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
همّت ای جان که دل از بند هوا بگشاییم
بال و پر سوی سعادت چو هما بگشاییم