ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
دست من یک لحظه هم از مرقدت کوتاه نیست
هرکسی راهش بیفتد سمت تو گمراه نیست
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
