ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
ای یکه‌سوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه می‌کرد؟
در کوله‌بار غربتم یک دل
از روزهای واپسین مانده‌ست
