روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
