روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
ای دلنگران که چشمهایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم