ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
تا با حرم سبز تو خو می‌گیرم
در محضر چشمت آبرو می‌گیرم
من كیستم؟ کبوتر بی‌آشیانه‌ات
محتاج دست‌های تو و آب و دانه‌ات
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
مرد خرمافروش در زندان، راوی سرنوشت مختار است
حرف‌هایی شنیدنی دارد، سخنانش کلید اسرار است
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
چون نخل، در ایستادگی، خفتن توست
دل مشتری شیوۀ دُرّ سفتن توست
