روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
