روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
کمر بر استقامت بسته زینب
که یکدم هم ز پا ننشسته زینب
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
بیاور با خودت نور خدا را
تجلیهای مصباح الهدی را
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...