ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
