غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
