دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
دلا تا باغ سنگی، در تو فروردین نخواهد شد
به روز مرگ شعرت سورۀ یاسین نخواهد شد
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
ما شهیدان جنون بودیم از عهد قدیم
سنگ قبر ماست دریا، نقش قبر ما نسیم
نخستین کس که در مدح تو شعری گفت آدم بود
شروع عشق و آغاز غزل شاید همان دم بود
نه مثل ساره‌ای و مریم، نه مثل آسیه و حوّا
فقط شبیه خودت هستی، فقط شبیه خودت زهرا
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
نمازی خوانده‌ام در بارش یک‌ریز ترتیلش
فدای عطر حوّل حالنای سال تحویلش
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
ابتدای کربلا مدینه نیست
ابتدای کربلا غدیر بود
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
شور به‌پا می‌کند، خون تو در هر مقام
می‌شکنم بی‌صدا، در خود هر صبح و شام
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
