دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
مسیح، خوانده مرا، وقت امتحان من است
زمان، زمانِ رجزخوانی جوان من است
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
غم با نگاه خیس تو معنا گرفته
یک موج از اشک تو را دریا گرفته
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
