روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
به قرآنی که داری در میان سینهات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
شبیه کوه پابرجایم و چون رود سیّالم
به سویت میدوم با کودکانی که به دنبالم
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
رد میکنی شاید پس از زنگ دبستان
طفل کلاس اولی را از خیابان
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
خستهام از راه، میپرسم خدایا پس کجاست؟
شهر... آن شهری که می گویند:«سُرَّمَن رَءا»ست
از شهر من تا شهر تو راهی دراز است
اما تو را میبیند آن چشمی که باز است
آرزوی کوهها یک سجدۀ طولانیاش
آرزوی آسمان یک بوسه بر پیشانیاش
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید