رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
نه جسارت نمی‌کنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
دور و بر خود می‌كشی مأنوس‌ها را
اِذن پریدن می‌دهی طاووس‌ها را
