خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
اذان میافکند یکباره در صحرا طنینش را
و بالا میزند مردی دوباره آستینش را
خبر رسید که در بند، جاودان شدهای
ز هر کرانه گذشتی و بیکران شدهای
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانهات گُم بودی
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لبهای عطشانت
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
اگرچه داد به راهِ خدای خود سر را
شکست حنجر او خنجر ستمگر را
