اذان میافکند یکباره در صحرا طنینش را
و بالا میزند مردی دوباره آستینش را
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
چه خوش باشد که راه عاشقی تا پای جان باشد
خصوصاً پای فرزند علی هم در میان باشد
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لبهای عطشانت
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
اگرچه داد به راهِ خدای خود سر را
شکست حنجر او خنجر ستمگر را
زره پوشیده از قنداقه، بیشمشیر میآید
شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر میآید