آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
تویی که نام تو در صدر سربلندان است
هنوز بر سر نی چهرۀ تو خندان است
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است
همانقدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده