روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمیفهمند عاقلها
آهسته میآید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیهام... بال و پرم آنجاست
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
دلم میخواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگهای این دنیا روان هستید