خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
