نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
بیا که آینۀ روزگار زنگاریست
بیا که زخمِزبانهای دوستان، کاریست
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بیآشیان در آوردیم
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
بىسر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده