رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
بیا که آینۀ روزگار زنگاری‌ست
بیا که زخمِ‌زبان‌های دوستان، کاری‌ست
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بی‌آشیان در آوردیم
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
