او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
بیا که آینۀ روزگار زنگاری‌ست
بیا که زخمِ‌زبان‌های دوستان، کاری‌ست
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بی‌آشیان در آوردیم
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
