میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
ایرانم! ای از خونِ یاران، لالهزاران!
ای لالهزارِ بی خزان از خونِ یاران!
آیا چه دیدی آن شب، در قتلگاه یاران؟
چشم درشت خونین، ای ماه سوگواران!...
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده