خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریبوار بمیرم، اگر چنین باشم
آقا سلام بر تو و شام غریب تو
آقا سلام بر دل غربت نصیب تو
گرچه تا غارت این باغ نماندهست بسی
بوی گل میرسد از خیمۀ خاموش کسی
تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...
صدای کیست چنین دلپذیر میآید؟
کدام چشمه به این گرمسیر میآید؟