ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
شبیه ذره از خورشید می‌گیرم صفاتم را
و قطره‌قطره از حوض حرم آب حیاتم را
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
برای از تو سرودن، زبان ما بسته‌ست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بسته‌ست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگی‌اش دست تمناست بلند
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
چند روزی‌ست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز
