کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
اگرچه در نظرت آنچه نیست، ظاهر ماست
سیاه‌جامۀ سوگت لباس فاخر ماست
کنار پیکر خود التهاب را حس کرد
حضور شعله‌ورِ آفتاب را حس کرد
عرق نبود که از چهره‌ات به زین می‌ریخت
شراره‌های دلت بود اینچنین می‌ریخت
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
اگرچه مادر تو، دختر پیمبر نیست
کسی حسینِ علی را چنین برادر نیست
به غیر تو که به تن کرده‌ای تماشا را
ندید چشم کسی ایستاده دریا را
به یاد دستِ قلم، تا بَرَم به دفتر، دست
به عرض عشق و ارادت، شوم قلم در دست
نگاه کودکی‌ات دیده بود قافله را
تمام دلهره‌ها را، تمام فاصله را
شراره می‌کشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟
گمان مکن پسرت ناتنی‌برادر بود
قسم به عشق، کنارم حسین دیگر بود
