کنار پنجره‌فولاد، گریه مغتنم است
در این حریم برای تو گریه محترم است
به سویت آمده‌ام جذبه‌ای نهان با من
چه کرده‌ای مگر ای شور ناگهان! با من؟
شب کویر، شبی ساکت است و رازآلود
شب ستاره شدن زیر آسمان کبود
نه دعبلم نه فرزدق که شاعرت باشم
که شاعرت شده، مقبول خاطرت باشم
مدینه! بی تو شب من سحر نمی‌گردد
شب فراق، از این تیره‌تر نمی‌گردد
دلا بکوش که با عشق آشنات کنند
چو عاشقان به غم دوست مبتلات کنند
سلام! آمده‌ام تا به من، امان بدهید
دلی به روشنی رنگ آسمان بدهید
نشسته‌ام به رواقی به گوشۀ حرمش
رها رهای رها زیر آبشار غمش
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
غریب شهر قمی... نه، که آشنا هستی
تو مثل فاطمه، معصومۀ خدا هستی
چقدر با تو کبوتر، چقدر با تو نگاه
چقدر آینه این‌جا نشسته راه به راه
قرار بود بیایی کبوترش باشی
دوباره آینه‌ای در برابرش باشی
بهار آمد و بر روی گل تبسم كرد
شكوه وا شدن غنچه را تجسم كرد
