دل بر دو سه دم گرمی بازار مبند
امید به هیچ کس به جز یار مبند
از کوثر معرفت غزل‌نوشی کن
تا قافلۀ کمال هم‌دوشی کن
بی‌آن که چو موج، در تلاطم باشی
با صبر و رضا، غرق تبسم باشی
تا کی به خروش و خشم، کاری کردن؟
مانند سپند بی‌قراری کردن؟
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشه‌‌وری نشانۀ ایمان است
گرفته درد ز چشمم دوباره خواب گران را
مرور می‌کنم امشب غم تمام جهان را
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکه‌های گلوله گل داده‌ست
ای دوست! سخاوت، آسمان‌پیوند است
این شاخۀ سبزِ باغِ بی‌مانند است
«دیروز» در تصرّف تشویش مانده بود
قومی که در محاصرۀ خویش مانده بود
تقویم در تقویم
این فصل‌ها سرشار باران تو خواهد شد
بخوان از چهرۀ طفلانم اینک مشق غربت را
بخوان در گوش خاموشان عالم این مصیبت را
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
در عشق، رواست جان‌نثاری کردن
حق را باید، همیشه یاری کردن
نتوان گفت که این قافله وا می‌ماند
خسته و خُفته از این خیل جدا می‌ماند
با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند
هر حادثه با فروتنی شیرین است
خاک از نفس باغچه، عطر‌آگین است
هر کس که ز دنیا طلبی دور شود
بیگانه ز تزویر و زر و زور شود
دوباره پر شده از عطر گیسویت شبستانم
دوباره عطر گیسویت؛ چقدر امشب پریشانم
عمری‌ست بی‌قرار، به سر می‌بریم ما
بر این قرار تا نفس آخریم ما
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
ای نیّت تو رو به خدای آوردن
برخیز! به قصد رونمای آوردن
جانا به خدای کعبه رو باید کرد
با او همه وقت گفتگو باید کرد
گردباد است که سنجیده جلو می‌آید
به پراکندن جمع من و تو می‌آید
در جادۀ حق، زلال جان بس باشد
یک پرتو نور جاودان بس باشد
