با دشمن خویش روبه‌رو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین‌سان
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
آیینه شده‌ست دم به دم حیرتی‌ات
گشته سپر حسین، خوش غیرتی‌ات
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست
مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعله‌ور شده بود
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
