بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
با دشمن خویش روبه‌رو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
اجل چون سایه‌ای دور و برش بود
و شمشیر بلا روی سرش بود
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
آیینه شده‌ست دم به دم حیرتی‌ات
گشته سپر حسین، خوش غیرتی‌ات
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
