بختت بلند باد و بلندا ببینمت!
ایرانِ من مباد که تنها ببینمت!
این پرچمی که در همه عالم سرآمد است
از انقلاب کاوۀ آهنگر آمده‌ست
شن بود و باد، قافله بود و غبار بود
آن سوی دشت، حادثه، چشم انتظار بود
زخمی شکفته، حنجره‌ای شعله‌ور شده‌ست
داغ قدیمی من از آن تازه‌تر شده‌ست
آن شب که آسمان خدا بی‌ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود
