ای تن و جانت سپر هر بلا
کوفۀ تو قطعه‌ای از کربلا
آخر ای مردم! ما هم عتباتی داریم
کربلایی داریم، آب فراتی داریم
همه از هر کجا باشند از این راه می‌آیند
به سویت ای امین‌الله خلق‌الله می‌آیند
شنیده بود که این‌بار باز دعوت نیست
کشید از ته دل آه و گفت: قسمت نیست
گفتا بنویس تا سحر، نامۀ عشق
با دیدۀ پُر ابر، سفرنامۀ عشق
دو گنبد کوچک، دو حرم را دیدم
دو دُرِّ یتیم هم‌قَسَم را دیدم
یادم آمد شب بی‌چتر وکلاهی
که به بارانی مرطوب خیابان
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
بر شاهراه آسمان پا می‌گذارم
این کفش‌ها دیگر نمی‌آید به کارم
این صحن که بین‌الحرمین عتبات است
در اصل، همان عرشۀ کشتی نجات است
عشق تو کوچه‌گرد کرد مرا
این منِ از همیشه تنهاتر
در سرم پیچیده باری، های و هوی کربلا
می‌روم وادی به وادی رو به سوی کربلا
چشمه‌چشمه می‌جوشد خون اطهرت این‌جا
کور می‌کند شب را، برق خنجرت این‌جا
کربلا به خون خود تپیدن است
جرعه جرعه مرگ را چشیدن است
چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
منِ شکسته منِ بی‌قرار در اتوبوس
گریستم همهٔ جاده را اتوبان را
دیدیم جهان بی‌تو به بن بست رسید
هر قطره به موج‌ها که پیوست رسید
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
این محبّت آسمانی است یا زمینی است؟
این کشش فقط خیالی است یا یقینی است؟
کاروان رفت و اهلِ آبادی
اشک بودند و راه افتادند
همیشه تا که بُوَد بر لب مَلَک تهلیل
هماره تا که بشر راست ذکر ربّ جلیل
شانه‌های زخمی‌اش را هیچ‌كس باور نداشت
بار غربت را كسی از روی دوشش برنداشت
