بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
دو خورشید جهان‌آرا، دو قرص ماه، دو اختر
دو آزاده، دو دلداده، دو رزمنده، دو هم‌سنگر...
من، دیده جز به سوی برادر، نداشتم
آیینه جر حسین، برابر نداشتم
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
دویده‌ایم که همراه کاروان باشیم
رسیده‌ایم که در جمع عاشقان باشیم
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک‌دم سپر شوند برای برادرش
با جان و دل آورده اگر آورده‌ست
خورشید دو تا قرص قمر آورده‌ست
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
