حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
دور شد باز هم آن همدم و دمساز از ما
ماند در خاطره‌اش آن همه پرواز از ما
باز شد پنجرۀ روشنی از فصل حضور
فصل سرسبز دعا، فصل شکوفایی نور
عشق یعنی بَری از غفلتِ خودخواهی شو
هجرت از خود کن و سرچشمۀ آگاهی شو
ای که از سوز تو پیداست تمنای حسین
روزه یعنی عطش و روضۀ لب‌های حسین
سال‌ها شهر در اعماق سیاهی سخت است
روز و شب بگذرد اما به تباهی سخت است
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
رمضان سایۀ مهر از سرِ ما می‌گیرد
بال رأفت که فروداشت، فرا می‌گیرد
...و به همراه همان ابر که باران آورد
مهربانی خدا در زد و مهمان آورد
دل من باز گرفته به حرم می‌آید
درد دل‌هاست که از چشم ترم می‌آید
تا ابد دامنهٔ عطر بهار است اینجا
دست گل‌هاست که بر دامن یار است اینجا
آمدیم از سفر دور و دراز رمضان
پی نبردیم به زیبایی راز رمضان
بی‌تو ای جانِ جهان، جان و جهان را چه کنم؟
خود جهان می‌گذرد، ماندن جان را چه کنم؟
همّت ای جان که دل از بند هوا بگشاییم
بال و پر سوی سعادت چو هما بگشاییم
رمضان است رفیقان! همه بیدار شویم
همه بیدار در این فرصتِ سرشار شویم
