کربلا
شهر قصه‌های دور نیست
رنگ سیاه و سرخِ تو را دارند
این‌روزها تمام خیابان‌ها
با این‌که دم از خطبه و تفسیر زدی
در لشکر ابن سعد شمشیر زدی
پنج نوبت، فرصت سبز حضورم داده‌اند
پنج ساغر باده از دریای نورم داده‌اند
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغض‌های آشنایم را
با شمعِ گمان، به صبح ایمان نرسد
بی‌جوششِ جان، به کوی جانان نرسد
کربلای عمر هرکس بی‌گمان خواهد رسید
روز عاشورای ما هم یک زمان خواهد رسید
معشوق علی‌اکبری می‌طلبد
گاهی بدن و گاه سری می‌طلبد
تو را به جان عزیزت قسم بیا برویم
بیا و در گذر این وقت شب کجا برویم؟
