بایست، کوه صلابت میان دوران‌ها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفان‌ها!
رها کردند پشت آسمان زلف رهایت را
خدا حتماً شنید آن لحظۀ آخر دعایت را
دیشب میان پنجره‌ها صحبت تو بود
حرف از دل غریب من و غیبت تو بود
هر غنچه به باغ سوگوار تو شده‌ست
هر لاله به دشت داغدار تو شده‌ست
اگر چه خانه پر از عکس و نام و نامۀ توست
غریب شهری و زخمت شناسنامۀ توست
پرنده‌ها همه در باد، تار و مار شدند
نگاه‌ها همه از اشک، جويبار شدند
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
