از آخر مجلس

ما سینه زدیم بی‌صدا باریدند
از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند

میلاد عرفان‌پور

شهدا

رباعی

شد به آهنگ عجیبی خاک ما زیر و زبر
خانه‌ها لرزید و لرزیدند دل‌ها بیشتر

میلاد عرفان‌پور

شعر ملی میهنی

غزل

به این آتش برس، هیزم مهیا کن، مهیاتر
گلستانیم ما، در آتش نمرود، زیباتر

میلاد عرفان‌پور

مقاومت اسلامی

غزل‌مثنوی

به سیل اشک می‌شوییم راه کارون‌ها را
هنوز از جبهه می‌آرند تابوت جوان‌ها را

میلاد عرفان‌پور

شهدا

غزل

با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ

میلاد عرفان‌پور

شعر پایداری

رباعی

امشب از داغی دوباره چشم ایران روشن است
یوسفی رفته‌ست، آری وضع کنعان، روشن است

میلاد عرفان‌پور

شهدای جهاد علمی

غزل

مرگ باید سجده باشد، سجدۀ پیش از قیام
اشهدم را خوانده‌ام ای مرگ زیبا السّلام

میلاد عرفان‌پور

شعر رهایی

غزل

کیست این زن...

کیست این زن، اینکه بر بالای منبر ایستاده
در میان این همه شمشیر و خنجر ایستاده

کیست این زن، اینکه با تیغ زبان آتشینش
روبه‌روی صاحبان سبحه و زر ایستاده

گرچه از دشمن فراوان زخم خورده داغ دیده
مثل کوهی باز هم الله‌اکبر، ایستاده

گاه بالای سر سرهای بی‌تن گریه کرده
گاه بالای سرِ تن‌های بی‌سر ایستاده

در کلامش خشم و آرامش تو گویی تواَمانند
آری آری آن طرف انگار حیدر ایستاده

کیست این زن، زینب کبراست یا زهرای ثانی
این‌که در این مسجد بی‌بام و بی‌در ایستاده

زن مگو، بنت‌الجلال اخت‌الوقاری آسمانی
مثل کوه محکمی پشت برادر ایستاده

با وجود آن همه زخم زبان از اهل کوفه
راست‌قامت عین عباس دلاور ایستاده

خم به ابرویش نیامد از ملامت‌های دشمن
بر سر حکم الهی چون پیمبر ایستاده

کیست این زن، این‌که چون سروی میان آتش و دود
با وجود آن همه داغ مکرر ایستاده

شام، تاریک است و خیل کوفیان در شب شناور
زینب اما مثل ماهی روی منبر ایستاده

زینب است این دختر حیدر که از مردان عالم
آری آری، یک سر و گردن فراتر ایستاده

پرچم شاه شهیدان تا ابد بالاست بالا
بر سر پیمان خود تا صبح محشر ایستاده

سعید بیابانکی

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد
کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

علی گلی حسین‌آبادی

آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد

محمدجواد غفورزاده

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

محمدجواد غفورزاده

سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

حسین عبدی

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

رضا حاج‌حسینی

بگو چرا نشد امسال زائرت باشم
قدم به جاده گذارم، مسافرت باشم

مهدی جهاندار

سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است

غلامرضا سازگار

تو آرزوی منی با تو قلب من زنده‌ست
و با وجود تو دنیای من فروزنده‌ست

مریم سقلاطونی

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری

سعید بیابانکی

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند

قیصر امین‌پور

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا
از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

صائب تبریزی

آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد

حسن بیاتانی

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

سکه شدن و دو رو شدن آسان است آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

بگو چرا نشد امسال زائرت باشم قدم به جاده گذارم، مسافرت باشم

سرم خاک کف پای حسین است دلم مجنون صحرای حسین است

تو آرزوی منی با تو قلب من زنده‌ست و با وجود تو دنیای من فروزنده‌ست

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند موج‌های پریشان تو را می‌شناسند

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد باید شروع فصل خوب داستان باشد

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد
کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

بگو چرا نشد امسال زائرت باشم
قدم به جاده گذارم، مسافرت باشم

سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است

تو آرزوی منی با تو قلب من زنده‌ست
و با وجود تو دنیای من فروزنده‌ست

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا
از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد