رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

از «من» که در آینه‌ست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهره‌ام، تارم کن

راضیه مظفری

رباعی

ای چشم! از آن دیدۀ بیدار بخوان
ای اشک! از آن چشمِ گهربار بخوان

یوسف رحیمی

رباعی

خوشوقت کسی که جز وفا کارش نیست
پابندِ ستم، جانِ سبک‌بارش نیست

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست

هادی فردوسی

حدیث حُسن

رباعی

تا اشک به روی گونه‌ات گل می‌کرد
باران به نگاه تو توسل می‌کرد

عباس همتی

رباعی

در این همه رنگ، آنچه می‌خواهی نیست
در این همه راه، غیر گمراهی نیست

میلاد عرفان‌پور

رباعی

گفتند به من که از سفر می‌آیی
من منتظرم، بگو اگر می‌آیی

عاطفه جعفری

رباعی

توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهنده‌ای گواهت باشد

محمدابراهیم لکزیان

حدیث حُسن

رباعی

روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد

امیرحسین مؤمنی

راوی بیت‌های بارانی

رباعی

زینب که على با جلوات دگرى‌ست
زهراى بتول در حیات دگرى‌ست

سیدرضا مؤید

رباعی

باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن

رضا اسماعیلی

رباعی

باغیم که رنج‌دیده از پاییزیم
با اشک، نمک به زخم خود می‌ریزیم

حسین عباس‌پور

رباعی