رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند

زین‌العابدین آذرارجمند

حدود ساعت یک

رباعی

هرچند که رفتن تو غم داشت، عزیز!
در سینۀ تو عشق، حرم داشت عزیز

محمد کاظمی‌نیا

حدود ساعت یک

رباعی

همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی

خدابخش صفادل

رباعی

در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ

هادی فردوسی

حدیث حُسن

رباعی

آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست

بیدل دهلوی

امام حسین(ع) و عاشورا در شعر فارسی (جلد۲)

رباعی

گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت

عطار نیشابوری

رباعی

ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش

زین‌العابدین آذرارجمند

رباعی

جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟

محمدعلی دُرریز

رباعی

والایی قدرِ تو نهان نتوان کرد
خورشیدِ تو را نمی‌توان پنهان کرد

محمدعلی مجاهدی

ایستاده باید مرد

رباعی

در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید

میلاد عرفان‌پور

پاییز بهاری‌ست که عاشق شده است

رباعی

یکباره میان راه پایش لرزید
مبهوت شد، از بغض صدایش لرزید

سیدمحمدمهدی شفیعی

رواق اشراق

رباعی

انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما

میلاد عرفان‌پور

راهبندان

رباعی