رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

ای سرو که با تو باغ‌ها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

ای در دلِ تو زلال ایمان جاری
ای زخمِ زمانه بر وجودت کاری

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

هرچند که غافل از تو بودم هردم
هرچند که خانۀ تو را گم کردم

سیدمحمدمهدی شفیعی

رباعی

در نالۀ ما شور عراقی مانده‌ست
در خاطره یک باغ اقاقی مانده‌ست

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است

سیدمحمد رستگار

دختر خورشید و ماه

رباعی

طوفان خروش و خشم ما در راه است
سوگند به آه، عمرتان کوتاه است

میلاد عرفان‌پور

حدود ساعت یک

رباعی

ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا

محمدعلی دُرریز

حدود ساعت یک

رباعی

امشب ز غم تو آسمان بی‌ماه است
چشم و دل ما قرین اشک و آه است

بهمن صالحی

فاطمه زهرا(س) در شعر فارسی

رباعی

تيغيم که در فراز، رعب‌انگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم

محمدرضا سهرابی‌نژاد

چاره‌ها

رباعی

خونت سبب وحدت و آگاهی شد
این خون جریان ساخت، جهان راهی شد

داود رحیمی

حدود ساعت یک

رباعی

یک عمر دلم غصۀ مولا خورده‌ست
تا حکم شهادت من امضا خورده‌ست

سیدرضا مؤید

حدود ساعت یک

رباعی

یک عمر شهید بود و، دل باخته بود
بر دشمن و نفس خویشتن تاخته بود

علی انسانی

حدود ساعت یک

رباعی