مثنوی | شعر هیأت

مثنوی در لغت به معنی «دوتایی» است و در اصطلاح به شعری گفته می‌شود که مصراع‌هاى هر بیت آن، قافیه‏‌اى مستقل دارد. تعداد ابیات این قالب محدود نیست و یک مثنوى می‌تواند از چند بیت تا هزاران بیت را در بر بگیرد.
از مثنوى به دلیل نامحدود بودن ابیاتش براى به نظم درآوردن تاریخ‌ها، داستان‌ها، افسانه‌‏ها و متون آموزشى استفاده ‏شده است. قالب «مثنوى» به لحاظ غناى موسیقى (تنوع قافیه در آن)، تعداد ابیات و... زمینۀ مساعدى را برای مضمون‌یابی‏ و پرورش آن برای سرودن و اجرای شعر دارد.

دل مباد آن دل که اهل درد نیست
مرد اگر دردی ندارد، مرد نیست

محمدعلی مجاهدی

گلنفسی‌ها

مثنوی

کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو

عباس احمدی

جمله‌های معترضه

مثنوی

خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان

عمان سامانی

گنجینة‌ الأسرار

مثنوی

ای تن و جانت سپر هر بلا
کوفۀ تو قطعه‌ای از کربلا

غلامرضا سازگار

نخل میثم (جلد۵)

مثنوی

او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود

محمدجواد غفورزاده

چلچراغ هدایت (جلد۲)

مثنوی

شنیدم ره‌نوردان محبت
شدند آیینه‌گردان محبت

محمدجواد غفورزاده

خورشید کعبه

مثنوی

یا علی گفتم همه درها به رویم باز شد
یا علی گفتم، چه شیرین شعر من آغاز شد

قاسم صرافان

حیدرانه

مثنوی

ای آرزوی روشن دریاها
دیروز خوب، خوبیِ فرداها

سیدحمیدرضا برقعی

مثنوی

ماجرا این است کم‌کم کمّیت بالا گرفت
جای ارزش‌های ما را عرضۀ کالا گرفت

سیدحسن حسینی

سفرنامه گردباد

مثنوی

بیا عاشقی را رعایت کنیم
ز یاران عاشق حکایت کنیم

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

مثنوی

سبک‌بالان خرامیدند و رفتند
مرا بیچاره نامیدند و رفتند

قادر طهماسبی

مثنوی

جامعه، دوزخی از مردم افراطی بود
عقل، قربانی یک قوم خرافاتی بود

مجید تال

مثنوی