مثنوی | شعر هیأت

مثنوی در لغت به معنی «دوتایی» است و در اصطلاح به شعری گفته می‌شود که مصراع‌هاى هر بیت آن، قافیه‏‌اى مستقل دارد. تعداد ابیات این قالب محدود نیست و یک مثنوى می‌تواند از چند بیت تا هزاران بیت را در بر بگیرد.
از مثنوى به دلیل نامحدود بودن ابیاتش براى به نظم درآوردن تاریخ‌ها، داستان‌ها، افسانه‌‏ها و متون آموزشى استفاده ‏شده است. قالب «مثنوى» به لحاظ غناى موسیقى (تنوع قافیه در آن)، تعداد ابیات و... زمینۀ مساعدى را برای مضمون‌یابی‏ و پرورش آن برای سرودن و اجرای شعر دارد.

پیغمبر و زهرا و حیدر یک وجودند
روز ازل تصویر یک آیینه بودند

غلامرضا سازگار

نخل میثم (جلد۴)

مثنوی

در آیه‌های نور، مستور است زهرا
نورٌ علی نورٌ علی نور است زهرا

سیدمحمدرضا یعقوبی‌آل

مثنوی

سال‌ها شهر در اعماق سیاهی سخت است
روز و شب بگذرد اما به تباهی سخت است

سیدحمیدرضا برقعی

خویشتن

مثنوی

جمعه برای غربت من روز دیگری‌ست
با من عجیب دغدغۀ گریه‌آوری‌ست

محمدسعید میرزایی

دیروز می‌شوم که بیایی

مثنوی

شکست بغض تو را این غروب،‌ می‌دانم
و خون گریست برای تو، خوب می‌دانم...

جواد محمدزمانی

شهادت‌نامه

مثنوی

غبار خانه بروبید، عید می‌‏آید
ز کوچه‏‌هاست که بوی شهید می‌‏آید

جواد محمدزمانی

قاصدک‌های سوخته

مثنوی

تو زینت دل‌هایی ای اشک حماسی
از کربلا می‌آیی ای اشک حماسی

میلاد عرفان‌پور

مثنوی

چه خوب، مرگ خریدار زندگانی توست
حیات طیبه تصویر نوجوانی توست

جعفر عباسی

سرانجام

مثنوی

روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود

احد ده‌بزرگی

یادواره سیزدهمین شب شعر عاشورا

مثنوی

سلام ای طبیب طبیبان سلام
سلام ای غریب غریبان سلام

سعید بیابانکی

یلدا

مثنوی

ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش

محمدعلی مجاهدی

آسمانیها

مثنوی

به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت

شیخ محمود شبستری

سیری در قلمرو شعر توحیدی

مثنوی