مثنوی | شعر هیأت

مثنوی در لغت به معنی «دوتایی» است و در اصطلاح به شعری گفته می‌شود که مصراع‌هاى هر بیت آن، قافیه‏‌اى مستقل دارد. تعداد ابیات این قالب محدود نیست و یک مثنوى می‌تواند از چند بیت تا هزاران بیت را در بر بگیرد.
از مثنوى به دلیل نامحدود بودن ابیاتش براى به نظم درآوردن تاریخ‌ها، داستان‌ها، افسانه‌‏ها و متون آموزشى استفاده ‏شده است. قالب «مثنوى» به لحاظ غناى موسیقى (تنوع قافیه در آن)، تعداد ابیات و... زمینۀ مساعدى را برای مضمون‌یابی‏ و پرورش آن برای سرودن و اجرای شعر دارد.

شب کویر، شبی ساکت است و رازآلود
شب ستاره شدن زیر آسمان کبود

سعید بیابانکی

مثنوی

روزی شعر من امشب دو برابر شده است
چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است

مجید تال

گفتن ندارد

مثنوی

خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون

علیرضا قزوه

این همه یوسف

مثنوی

بایست، کوه صلابت میان دوران‌ها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفان‌ها!

محمد رسولی

مثنوی

زخم ارثی‌ست که در سینۀ ایرانی‌هاست
کشورم پر شده از داغ سلیمانی‌هاست

محمد غفاری

حدود ساعت یک

مثنوی

سخن ز حبل الهی و بانگ «وَ اعتَصِمُو»ست
حقیقتی که هدایت همیشه زنده به اوست

جواد محمدزمانی

مثنوی

با کلامُ اللهِ ناطق هم‌کلام!
ای سکینه! بر کراماتت سلام!

سیدرضا مؤید

باران نور

مثنوی

شب همان شب که سفر مبدأ دوران می‌شد
خط به خط باور تقویم، مسلمان می‌شد

سیدحمیدرضا برقعی

مثنوی

می‌رود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یک‌تنه از دوش حرم بردارد

جعفر عباسی

به سیما محمد(ص) به سیرت پیمبر

مثنوی

دو جلوۀ ابدی از درخششی ازلی
به خُلق و خو، دو محمد؛ به رنگ و بو دو علی

سیدمحمدجواد شرافت

مثنوی

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری

سعید بیابانکی

مثنوی

سلام، آیۀ جاری صدای عطشانت
سلام، رود خروشانِ نور، چشمانت

قربان ولیئی

مثنوی