باران شده بر کویر جاری شده است
در بستر هر مسیر جاری شده است
دیدند که کوهِ آرزوشان، کاه است
صحبت سر یک مردِ عدالت‌خواه است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
ما خانه ز غیر دوست پیراسته‌ایم
از یُمن غدیر محفل آراسته‌ایم
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
تا صبح علی بود و مناجات شَبش
در اوج دعا روح حقیقت‌طلبش
در چاه عدم دو هم‌قدم افتادند
با هم به سیه‌چال ستم افتادند
در باغ جهان نسیم سرمد آمد
بر غنچۀ علم، فیض بی‌حد آمد
جبریل مکرر این صلا را سر داد
بلّغ، بلّغ... ندا به پیغمبر داد
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمی‌شوند همواره عیان
شعر از مه و مهرِ شب‌شکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست
جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبله‌نما خواهد بود
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
بر عمرِ گذشته کن نگاهی گاهی
از سینۀ خود برآر آهی گاهی
پیغمبر اعظم که به عصمت طاق است
در خُلق عظیم شهرۀ آفاق است
