ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شده‌ست
لبخند مهی منیر تکرار شده‌ست
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
زینب که على با جلوات دگرى‌ست
زهراى بتول در حیات دگرى‌ست
در نالۀ ما شور عراقی مانده‌ست
در خاطره یک باغ اقاقی مانده‌ست
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
والایی قدرِ تو نهان نتوان کرد
خورشیدِ تو را نمی‌توان پنهان کرد
در باغ دعا اگر بهار است از اوست
هر شاخه اگر شکوفه‌بار است از اوست
وقتی كه شكسته‌دل دعا می‌كردی
سجادۀ سبز شكر، وا می‌كردی
بشکسته‌دلی، شکسته می‌خواند نماز
در سلسله، دست‌بسته می‌خواند نماز
از غیب ترنم حضوری آمد
از قلۀ آسمان چه نوری آمد
با زمزمۀ سرود یارب رفتند
چون تیر شهاب در دل شب رفتند
چون موج ز طوفان بلا برگشته
از کوچهٔ سرخ لاله‌ها برگشته
آن روز که شهر از تو پر غوغا بود
در خشمِ تو هیبت علی پیدا بود
تا چند از این داغ لبالب باشیم
در آتشِ آه و حسرت و تب باشیم
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست
از لطف نسیم، گل شود گلگون‌تر
زیباتر و دلرباتر و موزون‌تر
از مرکب سرکش، تو سواری مَطَلب
یعنی: ز هوایِ نفس، یاری مطلب
تا دل به سپاس می‌سپاری ای دوست
از نعمت و ناز، بهره داری ای دوست
جانا! به فروتنی، گر ایمان داری
یا میل به رفتار کریمان داری
