من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم اینکه کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
میرسد پروانهوار آتشبهجانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
سوختی آتش گرفت از سوز آهت عالمی
آه بین خانۀ خود هم نداری محرمی
«بشنو از نی چون حکایت میکند»
شیعه را در خون روایت میکند
با حسرت و اشتیاق برمیخیزد
هر دستِ بریده، باغ برمیخیزد
بىسر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی