ایران! پر از آیینه و لبخند بمانی
همسایۀ خورشید چو «الوند» بمانی
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
بیان وصف تو در واژهها نمیگنجد
چرا که خواهر صبری و دختر نوری
ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
دلش میخواست تا قرآن بخواند
دلش میخواست تا دنیا بداند
اینان که به شوق تو بهراه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند