به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
امشب ز غم تو آسمان بیماه است
چشم و دل ما قرین اشک و آه است
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی
رباعی گفتی و تقدیم سلطان غزل کردی
معمای ادب را با همین ابیات حل کردی